نسرین مقانلو فعالیت بازیگری خود را با فیلم امید در سینما آغاز کرد و با بازی در فیلم همسر بیشتر مورد توجه قرار گرفت. نسرین مقانلو متولد یک تیرماه سال 1347 در تهران است. نسرین مقانلو پس از بازی در فیلم نابخشوده چند سالی را خارج از کشور گذراند. نسرین مقانلو سپس به ایران بازگشت و بازی در سینما و تلویزیون را ادامه داد. پسر نسرین مقانلو بر اثر ایست قلبی درگذشت. عکسی از خانه نسرین مقانلو پس از فوت پسرش منتشر شد که حاشیه ساخت.
در ادامه بخشی از گفتگو نسرین مقانلو را در مورد پسرش که فوت کرده است بخوانید.
چند وقت پیش شما یک عکس از شباهت پسرتان و کریس رونالدو در اینستاگرام گذاشتید...
وای خدای من ، نمی دانستم این کارم این همه بازتاب داشته باشد. من یک عکس روی اینستاگرام خودم منتشر کرده بودم اما همه منتشرش کردند!
خیلی از سایت ها گذاشته بودند...
یله می دانم!
برای همه جالب بود و دوست داشتند بدانند پسرتان کجا بازی می کند؟
اینجا نیست آمریکاست و در تیم دانشگاه خودش بازی می کند. چون پدرش هم آنجا مربی است و اینها یک تیم هایی دارند که بچه های خودشان هستند و هفته ای یکی دو روز برای تمرین می روند.
او می خواهد یک فوتبالیست حرفه ای شود؟
ان شالله! خودش باید ببیند چه می خواهد و من نمی توانم نظر بدهم. فعلا که بازی می کند، ولی بیشتر رشته هنر را دوست دارد.
خانواده شما ورزشی هم هستند؟
بله منتها اسم تیمش را برادرش را می داند...
چند ساله است؟
14شهریور 19ساله می شود.
اگر ایران بود با استایلی که دارد می توانست فوتبالیست حرفه ای شود؟
اینجا هم که بود با پدرش برای تمرین می رفت. از ده سالگی در همان آمریکا فوتبال را شروع کرد و بعد در ایران هم تمرین می کرد. الان هم با تیم مدرسه اش کار می کند چون آنجا هر رشته ورزشی که بخواهند انتخاب می کنند و او هم فوتبال را انتخاب کرده.
خودتان خیلی فوتبالی نیستید؟
من زیاد اهل فوتبال نیستم و هیچ سررشته ای از این رشته ورزشی ندارم. چون رشته خودم والیبال و شنا بوده و یک زمانی هم تکواندو کار می کردم، ولی از فوتبال چیزی نمی دانم.
این قدری فوتبالی نیستید که حتی بازیکن های مطرح رئال و بارسلونا و .... را ندیده بودید؟
من مخصوصا در ایران به این دلیل که توهین های بد به هم می کنند، در صورتی که همه این دوستان بچه های این آب و خاک هستند و با هم رفیق هستند، حالا اگر استقلال یا پیروزی یا هر تیم دیگر باشند، ولی نمی دانم چرا وقتی مسابقه ای برگزار می شود رفتارهای خوبی از بعضی از آدم ها دیده نمی شود و این من را خیلی اذیت می کند. برای همین همه به من می گویند آبی یا قرمز هستید، من می گویم هیچ کدام! من طرفدار تیم ملی کشورم هستم و هر تیم ورزشی که از کشورم هر جا برود و موفق شود، برای من و همه هموطنانم باعث افتخار است. به همین دلیل من تعصبی روی هیچ تیم خاصی ندارم. اینطور هم نیست که بگویم بازی های تیم ها را می بینم، چون درگیر کار هستم و فرصت ندارم و فقط بازی های تیم ملی را می بینم، آن هم به خاطر عرق ملی که دارم.
ولی واقعا پسر شما شبیه کریس رونالدو است.
آره خیلی شبیه است؛ ولی از نزدیک ببینید بچه من خوشگل تر است. چشم های درشت تر و پوست سبزه تری دارد، ولی خیلی شبیه است. در مدرسه در آمریکا هم به او می گویند.
شما در آن عکس نوشته بودید تا حالا نمی دانستید این قدر شبیه هستند.
این عکس را برای من در واتس آپ فرستاد. چون فکر می کنم این عکس را در مدرسه اش زده بودند؛ گفت ببین اینجا می گویند من شبیه رونالدو هستم. من خودم خیلی تعجب کردم. البته به او گفتم تو خوشگل تر هستی. گفت چی میگی؟ این قهرمان است! گفتم تو هم با تلاش هایت یک روز قهرمان می شوی و ... یک مقدار با او مزاح کردم و بعد گفتم این عکس را در اینستاگرام بگذارم که فردایش دیدم روزنامه درآمد و تلویزیون صحبت کرد و... گفتم عرشیا اینجا جهانی شدی! گفت چرا اینکار را کردی؟ گفتم برای دل خودم این کار را کردم و نمی دانستم اینطور می شود.
ولی همه استقبال کردند.
بله برایش توضیح دادم که همه خوش شان آمده و گفتم اینجا به تو نمی گویند عرشیا خلیلیان، گفتند کریستیانو مقانلو، می خندید. ولی خودش هم خوشحال بود و گفت اگر دوستان ورزشی را دیدید از آنها تشکر کنید.
ولی استیلش خوب بود و همه گفتند چرا نمی آید برای تیم های پایه تست بدهد؟
قبلا اینجا بود و الان هم نمی دانم. من کلا هیچ اجباری برای بچه ها ندارم باید خودشان انتخاب کنند. الان ولی بیشتر در لس آنجلس یک قرارداد برای کار هنری دارد می دانم یک مقدار فوتبالش هم کم شده. ولی آن قدر بازیکن خوبی است که تمام مربی ها و معلم هایش می گفتند حیف است و نباید فوتبال را کنار بگذارد. ولی چون کار هنری را بیشتر دوست دارد و درگیر آن است...
در کار موسیقی است؟
بله خودش ملودی می نویسد و می خواند. به همین دلیل بیشتر کار هنری را دوست دارد. ژن من در این زمینه قوی تر بوده. من هم به او گفتم حیف است. ولی گفت الان خیلی درگیر هستم، الان مسافرت به کشورهای مختلف و ایالت های مختلف می روند. ولی پارسال که من آنجا بودم مربی هایش می گفتند حیف است فوتبال را کنار بگذارد. یک چیزهایی هم از پدرش برده. ولی اینجا ژن من چربیده و هنر را بیشتر دوست دارد و ما به اختیار خودش گذاشتیم.
برادر شما هم در یک سال آینده خیلی امید به او می رود و تیم خوبی دارند.
بله همینطور است.
چقدر امید دارید حداقل دو طلای المپیک بگیرند؟
ان شالله که موفق باشند. من واقعا آرزو دارم هر کدام از دوستان مان بیرون از کشور می روند در هر رشته ای، والیبال، تکواندو، شنا یا فوتبال دست پر برگردند و باعث افتخار ما باشند.
